Why You and I created Blog.

Paano kung isang araw napagod ka ng magsalita? Napagod ka makipag – usap? Perhaps napagod ka ng magpaliwanag? Kagagalitan ka kaya ng mundo? Bilib nga ako sa mga maralitang pilipino na patuloy kung magprotesta sa lansangan na ni katiting walang kasiguraduhan kung may nakikinig nga ba talaga sa kanila?

Ito ang aking istorya: Sinumulan ko ang blog na ‘to nong nakaraang taon, sa aking pagkakatanda nagsimula ako sa paggamit ng notepad. June pa lang ay nagsimula na kong magblog sa notepad, isang taon matapos magsi-alisan ang aking pamilya palipad ng ibang bansa, si kuya at ako na lang ang naiwan. Nawalan na ko ng kausap, hindi katulad dati palagi kong nakakakwentuhan sila. I first thought talking with wise people would really burn all my time, kasabay ng pagbubuno ko ng oras sa school at different extra curricular activities.

Having a constant conversation with wise men, of course, had gave me a lot of wisdom. But it didn’t last longer, akala ko pa nga, yun na ang final chapter ng kung anong pinasok ko, pero simula pa lang nong nagkaroon ng pagkakataon makapag ibang bayan, naging medyo disoriented na din ako.

Napakahaba ng 24 hours ko nong mga panahong yun to the point na realized ko na hindi naman sa lahat ng pagkakataon ay anjan sila para sayo dahil meron din silang sariling mundong ginagalawan, meron pang ibang tao maliban sa iyo. I wanted to talk, I wanted to share everything, I wanted everyone to how I feel and let them hear my thoughts. I was demanding more time.

July, it became my frustration to talk to anyone, hanggang si Mr. Notepad na lang ang kinausap ko. Gusto kong punuin ang buong blankong isipan ni Notepad, na tipong lahat ng gusto kong sabihin ay mailagay ko sa kanya until one day, natutuo akong magbukas ng sariling blog, it took me atleast a month to understand and adapt sa aking nadiscover na mundo.

When i opened my blog, I found new friends in a very different dimension. Iba – iba meron, mabait, meron suplado, meron makulit, meron maganda, meron hunks, meron maliit, meron matalino, meron astig, merong emo, meron ding patawa. But all of them, I consider individually intelligent. At narealize ko hindi pala ko nag iisa. Madami pa rin palang taong mahilig makipag usap, madaming gustong magsalita at madaming gustong mapakinggan.

Madami din naman akong nakilalang mga blogger, nagkachat, nakipagkita sa mga eb, naging kaibigan, hanggang sa naging mga matatalik na kaibigan. Isa isa ko silang naging close at isa isa ko silang pinahalagahan. Ganun ako nakilala ng iba sa wordpress (ows!?).

Sabi nila weather weather lang yan, meron season na mabulaklak ka, meron din naman tagtuyot pero paano kung isang araw nagising ka at andon ka na sa part na kung saan lahat ng spice na meron ka naubos na. Tinanong ko ang isa kong kaibigan, sabi ko sa kanya karugtong ng pinakaunang paragraph.

“Paano kung isa akong vetsin, pero nawalan ako ng “umami” taste, matatawag mo pa rin ba akong vetsin?” “Paano kung ang lahat ng nabasa mo sa akin nung una kang mapadpad sa aking blog ay unti unti ng nawawala.” “Paano kung ako mismong blogger is slowly fading away would you still dare talk to me kahit na ang itinitipa na ng aking mga daliri ay walang kasense sense?”

Aminin na natin, kaya ko sinabing matalino ka! kasi ang gusto mong kausapin ay yung kapwa mo may sense kausap o kung hindi naman ay yung malalim. Hindi ba?

Pero ganon talaga? I guess, its not my season anymore at PATAWARIN mo ko kung sakaling nadismaya kita kung hindi mo ko nakakausap ng matino lately. I’m really so sorry. Pagpasensyahan mo na ko, hindi naman ako talaga writer, isa lang akong blogger na ngarap makakausap ng taong katulad mo iitindi at makikinig.

MARAMING SALAMAT SA PAGBABASA!!!

“I know some of you can read this message, I’m really so sorry! I guess ito talaga ako, fading to white.”

The Fray – How To Save A Life.mp3 get more free mp3 & video codes at www.musik-live.net